Binnenkort veranderen er veel zorg regelingen, en dat doet mij denken aan eigen keuze en aan mijn vriendin Noa. Noa zit in een rolstoel, en heeft bepaalde hulp nodig. Ze kon in een complex gaan wonen met andere gehandicapten, waar dag en nacht hulp aanwezig is. Maar toen ik Noa leerde kennen studeerden we beiden aan de universiteit, en net als elke andere student bepaalde Noa liever zelf waar ze woonde, met wie, en vooral ook over wie haar ’s ochtends uit bed hielp. Stel je voor dat je wakker wordt iemand je uit bed moet tillen. Iedereen met een ochtendhumeur begrijpt dat het dan maar beter iemand kan zijn die je mag.
Noa plaatste advertenties bij de theaterschool in Amsterdam en iemand van de mime opleiding kwam bij haar werken. Al snel volgden er meer meisjes van de mime. Noa organiseerde een groep mensen om zich heen die bij haar kwamen werken, en waar ze heel vriendschappelijk mee was. Op dit moment is Noa bijvoorbeeld op reis door Zuid Amerika, net als veel studenten doen na hun studie. Ze heeft onderweg natuurlijk hulp nodig, en één van de mime studenten reist mee als vriendin en hulp.
Als mij vandaag of morgen iets overkomt en ik zou hulp nodig hebben, dan zou het een hele drempel voor me zijn om me te laten douchen door een vreemde. Een beetje inspraak in hoe ik mijn leven dan invul, en zeker ook met wie, zou voor mij een groot verschil maken. Noa maakte gebruik van de PGB om de mime meisjes van te betalen. Ik vind het belangrijk dat persoonlijke keuze mogelijk blijft, als dat de kwaliteit van leven vergroot. Voor Noa werd het mogelijk om een net iets normaler leven te leiden, ondanks haar handicap.