Gemeenteraadslid worden is een hele verantwoordelijkheid. Opeens voelde het of ik een voorbeeldfunctie had, en of ik in de supermarkt elk moment ondervraagd kon worden over de keuzes die we als Raad hadden gemaakt. Soms voelde het zelfs fijn om het dorp uit te zijn, zodat ik ook even ‘uit functie’ was. Niet dat je nou een beroemdheid bent, maar je wordt toch af en toe aangesproken op wat de gemeente doet.
De meeste indruk hebben de ‘moeilijke dossiers’ op mij gemaakt. Pakweg eens in de twee jaar ligt er iets voor wat echt heftig is. Er wordt ontzettend veel druk op je uitgeoefend, terwijl je moet proberen een goed besluit te nemen. Inwoners en soms zelfs landelijke pers laten zich - terecht - horen. Vaak worden besluiten moeilijker omdat het bijvoorbeeld buiten de machtssfeer van de gemeente ligt, of omdat het een duivels dilemma is waarbij je nauwelijks een goede keuze kunt maken. Af en toe raakt de waarheid zoek of de nuance vergeten, terwijl die juist essentieel is.
In de keuzes die je maakt moet je het belang van het individu afwegen tegen het belang van de gemeente. Je weegt de korte termijn af tegen de lange. Soms maak je een keuze die impopulair lijkt, of lastig uit te leggen is. Wat een openbaring kan het dan zijn als je, jaren later, nog eens wordt aangesproken door iemand, die je vertelt dat ze het destijds zo met je overwegingen eens waren.